Risala study circle

Forced conversion melas are part of planned attempts to stir popular perceptions against religious conversions.
................................................................................................

It is strange that those who have been demanding the anti-conversion laws are now organizing forced conversion melas. Ultimately, they are aiming the prohibition of all conversions by law. The government must seriouslyconsider these attempts that challenge the fundamental values of constitution.
Islam by no means require conversion by force. It’s not acceptable in Islam to convert one’s opinion or one’s religion by force or temptations. Thos who convert to Islam thus would not be regarded as Muslims, as per the teachings of Islam. Instead of increasing the quantity of the believers, the leaders of all faith should strive to increase the quality of their belief. The nation will only benefit from those believers who practice the eternal virtues of their religion and are committed to their nation through their faith. What transpires today is that spiritual and religious leaders are replaced by political leaders in order to create a mess that facilitates various political manipulations of the mob. The recent conversion melas have to be read in this context.

On rewriting History

History is the source for all moral inspiration that humanity has kept abreast. To weaken history is to weaken the future of humanity. History should be used to enrich the future, not just for pedigree. Those who use history in order to divide humanity are taking the humanity centuries backward. These retrogressive attempts will only hamper the inclusive and comprehensive development of the nation.

On Extremism, terrorism

What we witnessed in Peshaverthe other day is the shameless use of a noble religion for a dastardly criminal act. Violence like this has become naturalized today. These savage forces are those who crave for power. Religion in their hands has become a toy. They exploit the differences between religions towards their selfish ends. They are cowards who cannot even spare the most vulnerable population of innocent children from their brutal violence. They mistook that extremist militancy is jihad. The most valuable jihad in Islam is to strive for moral cultivation of one’s self. For Islam, to transgress the lifer and property of the fellow being is a condemnable act. Terroristappear quite far from the basic Islamic teachings such as this. Do not forget that Islam has been presented by God for the peace, happiness and security of the entire humanity. No Muslim by any means are entitled to declare unjust war on humanity.

On racist violence against Muslims

Today, increasingly around the world, Muslim minorities are brutally targeted in a vicious circle of violence. Mymanmar, Srilanka and East Africa are the quite recent examples. It’s extremely saddening that the world public opinion silent on the atrocities committed against the poor Muslims. Rather, what we continue to witness is the demonization of Islam and Muslims. International Peace Agencies such as UN should strive towards building a consensus against the atrocities against humanity including the Mulsims minorities. Why don’t the differentagencies preventively act before the conflicts arise? If they claim they responsibly represent the people’s aspirations, they have to act more intelligently. India as a country, which always shows its concern on the status of minority’s life in neighbouring countries, can play a critical role in solving the Muslim question in Srilanka and Myanmar.

Muslim education: Markaz Model

Educational activities among Muslims have to be structured in a way that would equip them to face the complexities of the current of contemporary history. Introspections and reflections on the duties that they have to fulfil in this world and in this time would give more insights to them as they encounter the modernity. Markaz has been leading the way in bridging the gaps between various tradition and modernity. Conversations, rather than confrontations should guide the relationship between religion and modernity. The last four decades of Markaz prove that its really possible to be optimistic about the future of Indian Muslim minorities, once the conditions for development have been achieved.

Sultanul Hind Hazrat Khwaja Moinudeen Hasan Chishti Ajmeri (Qaddasallahu sirrahu)

Hazrat Khwaja Moinudeen Hassan Chishti Ajmeri (RahmatullahiAlaihi)

WITH EVERY BREATH, MY RESTLESSNESS INCREASES;

WHY DOES THE BUD OF MY HEART NOT BLOSSOM?

GRANT YOU MY WISHES, FOR THE SAKE OF ALI (RADIALLAHU ANHU).

SALUTATIONS TO YOU, O KHWAJA, THE SAINT OF HIND!

MAY THIS DEVOTEE'S ASPIRATIONS BE FULFILLED.

The small town of Ajmer, 400 kilometres south and west ofDelhi, is unremarkable to the eye at first glance. However, on closerinspection, one beholds the reason that it stands out; pilgrims. In thousandsupon thousands they come, Muslim, Hindu, Buddhist, of all nationalities;raising their voices in celebration and prayer, in praise and remembrance ofone of the greatest saints ever produced in the long and illustrious history ofIslam. The deservedly titled Sultan of India, the Qutb or spiritual axis of theeastern Islamic world; he is the fountain from whose spiritual light havesprung all the beautiful, mighty saints of the Chishtiyya silsila: HazratKhwaja Moinudeen Hassan Chishti Gharibun-Nawaaz Ajmeri (rahmtullahi alaihi).

The chieftain and founder of the Chishtiyya silsila, one ofthe four great orders that radiate throughout the world, Khwaja Gharibun-Nawaaz (radiallahuanhu) is one of the most respected and universally recognised figures in Sufismand Islam. He stands tall as a great spiritual leader; a reformer and purifierof hearts at the most turbulent of times. Most of the saints before his timehad been concentrated around the lands of the Middle East, but he was apioneer, a missionary who was responsible for spreading the Sufi and Islamicsphere of influence to the remotest regions of polytheistic India. His piouscharacter was a true picture of Islam; his practice exactly in accordance withthe dictates of the Holy Qur'an and Sunnah, and his teachings beautiful lessonsin godliness, truthfulness, and equality which enlightened the hearts ofmultitudes. Authentic estimates place the number of people he guided to thepath of Islam at nine million. It is a historical fact that his Chishtiyyasilsila wielded a direct and crucial influence on the course of Indian history,the development of the embryonic Bhakti Consciousness Movement of Hinduism, andmodern (pantheistic) Buddhism.

Khwaja Moinudeen Chishti (radiallahu anhu) was born inthe year 536 AH in Sijistan, the son of Khwaja Ghyasuddin Chishti, a piousand influential man of what is now Iran. He was a direct descendant throughboth his parents of Hazrat Ali (radiallahu anhu). It was a time ofchaos and great upheavals in both India and the Muslim Empire as a whole. Inthe year of his birth, Sultan Sanjari was finally defeated before theimplacable advance of the Mughals, spelling the beginning of the end of theSultanate; and in Khurasan, where he was brought up, religious sects andbarbarism had lain waste a once civilised country. He was orphaned at the tenderage of fourteen, and was thus raised in the same condition as Rasulallah (sallalahualaihi wasallam).

But social evils, moral degradations and personal tragedystirred something deep within the young man, and he began to turn towards thespiritual life. Once when watering his father's garden, he came across adervish, Hazrat Ibrahim Qanduzi (radiallahu anhu). He was deeplyaffected by the saint's holy manner, and Hazrat Ibrahim (radiallahuanhu) for his part transformed Khwaja Moinudeen Chishti (radiallahu anhu)'sinner being. His eyes became opened to the ultimate realities of the spiritualworld. Renouncing all material things, he sold his father's garden, all hispossessions and distributed the money among the poor.

Still at a young age, he arrived at the great centres oflearning in Samarkand and Bokhara, where he swiftly became a hafiz anddistinguished alim, fully conversant in all aspects of Islamic thought.Unsatisfied with this, he began a strict regime of prayers, meditations,fasting and self-renunciation which continued for years and grew more intenseand vigorous until Allah granted him the exalted rank of sainthood. He used tofast for seven days and nights, breaking fast on the eighth with a small crustof bread soaked in water. At this point, he felt the need for a shaykh, orspiritual guide, feeling the truth of the Qur'anic injunction,

O ye who believe! Be mindful of your duty towards Allah, and seek a means ofapproach unto Him, and strive in his way in order that ye may succeed. (5:35)

He himself used to state, "success is not possiblewithout a guide." He travelled extensively throughout the near East,finally finding a spiritual guide in Hazrat Khwaja Uthman Haruni (radiallahuanhu). In twenty years he spent under his murshid's guidance, he attainedperfection in tasawwuf and was awarded the khilafat-e-azam byKhwajaUthman (radiallahu anhu). He offered many pilgrimages both with hismurshid and alone. It was during one of these, while in Madinah Sharif, that hewas directed spiritually by Rasulallah (sallalahu alaihi wasallam) to go toIndia and spread Islam there. He left immediately with 40 of his disciples, onthe long and arduous journey.

Along the way, he stopped in several places includingBaghdad, Isfahan and Balkh. In Baghdad Sharif, he was the guest of ShaykhAbdul Qadir Jilani (radiallahu anhu), the greatest of saints and founderof the Qadriyya silsila. Hazrat Ghaus-ul Azam (radiallahuanhu) organised a qawwali in his own house for the visitors, and hehimself stood outside that night, with eyes closed and his staff tightly heldagainst the ground. When asked the reason for his actions, he replied, "Ineeded to stop the ground shaking, such was the power of Khawja's wajd."

In Sabzwar, he came across a ruler of such corruption thathe would not even hesitate to denigrate the holy sahaabi of the HolyProphet (sallalahu alaihi wasallam). Yet one glance from the great saintsufficed to render the man unconscious. When he awoke, his personality hadchanged completely; he gave up his kingdom, renounced all his possessions andbecame a mureed of Khwaja Moinudeen Chishti (radiallahu anhu).

Khwaja Moinudeen Chishti (radiallahu anhu) and his discipleswere in a cave in the mountains of the Hindu Kush when one of the most famousevents in sufi history occurred. Hundreds of miles away, in Baghdad Sharif,Shaykh Abdul Qadir Jilani (radiallahu anhu) pronounced his chieftainship of all auliya-allah bysaying, "My foot is on the neck of all walis." Spiritually hearingthe great saint's statement, Khwaja Moinudeen Chishti (radiallahu anhu)immediately threw himself down and stretched his neck against the floor,signifying his submission to that truth.

It was because of this type of humble obedience that Allahgranted him the title, "Sultan-e-Hind", for he is the leader andspiritual head to all the hundreds of walis that have blessed India inafter-times. So it was that Khwaja Moinudeen Chishti (radiallahu anhu) arrivedin India at a time of tremendous upheaval and moral decay. The Ghaznavi dynastywas in its death throes, and the Rajput kings were gaining power. Tyrannicalrulers were making life unbearable for common people, especially the muslimswhose numbers were diminishing day by day.

Yet India is not named for no reason, "the land ofsaints and sufis"; its people had inherited a wealth of spirituality thatyearned for expression. It was into such an arena that Khwaja Moinudeen Chishti(radiallahu anhu) stepped, a torch to India's tinder. First he went to Lahore,a centre of learning where resided a great number of Muslim theologians,philosophers and Sufis. Yet he soon left this place, for his divinely guidedmission was not to men such as these, but rather to those who were deprived ofthe light of Islam.

Thus he arrived in Delhi, which was to become the seat ofhis most famous successors. At the time, the city was a place of much fear andmutual hatred between Hindus and Muslims, but Khwaja Moinudeen Chishti (radiallahuanhu) began delivering his sermons in a soft tongue, dipped in honey. As aresult of this kindness and forbearance, both Hindus and Muslims were turnedtowards the path of truth. The great wali was revered and loved by those ofboth religions, a trend which, was to be the hallmark of Sufism in India.

Soon, however, he left Delhi too, heading instead for theremote city of Ajmer, deep within the kingdom of the most powerful Rajput princein Northern India, Raj Prithviraj.

This city was completely alien to Islam; no muslims at alllived within its bounds. It was in this hostile environment that KhwajaMoinudeen Chishti (radiallahu anhu) and his forty disciples settled and beganthe bulk of his teaching. Very soon, however, he changed the entire civicatmosphere, gathering people of all races, castes and stations to the shiningtruth of Islam. His high morals and frugal lifestyle deeply impressed theHindus and all the while, the beautiful messages of the Qur'an and Sunnahentered deep into their hearts. Soon they started to convert, in multitudesupon multitudes, and the raja became alarmed as even his courtiers andhigh-ranking servants took up Islam.

It is interesting here to note that the raja's mother hadpredicted the arrival of Khwaja Moinudeen Chishti (radiallahu anhu), and hadwarned her son not to interfere with him lest he suffer total destruction.Whether Raj Prithviraj forgot this prophecy or ignored it is unknown, but hebegan to harass the shaykh and trouble his followers. But Khwaja MoinudeenChishti (radiallahu anhu), holding firm to the Islamic doctrine that,"Allah is with those who patiently persevere," steadfastly carried onhis peaceful mission. One day, however, he said, "The raja will becaptured alive, and his kingdom snatched away." This prophecy was proventrue not months later. The raja, was defeated by Sultan Shahabuddin, wascaptured alive and brought into the presence of the sultan, who ordered him executed.The power of the Rajputs was thus broken for more than three hundred years.

Khwaja Moinudeen Chishti (radiallahu anhu) carried on hiswork in Ajmer for 45 years, and millions entered Islam through his spirituallight and endeavours. Besides this great service, he also established permanentsufi centres which were run by such mighty disciples as Khwaja QutbudeenKhaki, Hazrat Nizamudeen Auliya, Hazrat Baba Farid Ganj Shakar and KhwajaNasiruddeen Chiragh Delhawi (rahmatullahi ta'aala ajmaeen).

On the 29th Jamaad-us-Saani, before entering his bare cellfor his usual meditations, he advised his attendants that he should not bedisturbed until his khalifa-e-azam, Khwaja Qutbuddeen Khaki (radiallahuanhu), arrived from Delhi. On the 6th Rajab, 633 AH, his khalifa arrived and,receiving no answer to his polite knocking, the mureeds broke down the door.There they found that their beloved murshid had already left the world, at theripe old age of ninety-six. To the wonder and amazement of all, upon hisforehead was inscribed in letters of light: He was a lover of Allah, and hedied in the love of Allah.

Such was the passing of one of the greatest saints inIslamic history. Undoubtedly, if not for him and his enormous sacrifices, manyof those who read this would not have been born into the mercy of thisbeautiful religion. One can only imagine the hardship he endured in his earlyyears in Ajmer, in the kingdom of a hostile king, surrounded by a nation ofpolytheists, a people even whose native tongue - Sanskrit - was foreign to him.

How similar was his situation, and his conduct underadversity, to the Holy Prophet (saw) himself! How he managed to convert so manyHindus to Islam, working from the heart of their own kingdom, at a time whenthe only words that the two religions could address each other with were hatredand war, is a miracle in itself. He not only moulded the character of a people,but also led them to a more prosperous, nobler way of living, and cultivated inthem the qualities of humanity and truth. Through him and his immediatesuccessors, the entire culture and civilization of India underwent a profoundchange.

As alluded to before, apart from the millions of converts toIslam, the Bhakti Consciousness movement, modern Buddhism and Sikhism, allmonotheistic or pantheistic in outlook emerged from the ancient religions ofHinduism and Buddhism due in great part to the Chishtiyya silsila's efforts inthe path of Islam. As is stated in Sura al-Nasr, When Allah's succour andtriumph cometh, and thou seest mankind entering the religion of Allah introops, then hymn the praises of thy Lord, and seek. forgiveness of Him Lo! Heis ever ready to show mercy.
[http://www.israinternational.com/knowledge-nexus/170-the-life-of-hazrat-khawaja-moinuddin-chishti-ra.html]

Emperor Aurangazb  Alamgir &Sultanul Hind.qs

When the Mughal ruler Aurangazb Alamgir came to power, he immediatelypaid a visit to pay homage to the Holy Saint Hazrat Khwaja Moinuddin HassanChishty (ra) at Ajmer. It was his routine to say Assalamu Alaikum to theresting place of the Awliya. If a [mystical] reply to his salutation came fromthe concerned grave, he would believe that the real and exact grave was locatedthere. Otherwise he would order the shrine to be demolished.

When he approached the Holy Shrine of Sultanul Hind, Ata-e-Rasool,in his usual way he loudly addressed the grave - Assalato-Wassalamu Alaika YaHindul Wali Ata-e-Rasool Hazrat Khwaja Moinuddin Chisti (ra). There was noreply. He again after a few moments repeated his salutation and again there wasno response from the grave of the Holy Saint. He said that if his salutationswere not answered one more time, he would demolish the shrine. After a pausethe reply came from the Mazar Sharif of Hazrat Khwaja Gharib Nawaz (ra), Hesaid "Walaikum Assalam Ya Alamgir Hujjati; Is a reply essential when  One is busy in his Communion with Allah?".Peace is upon you Ya Alamgir. On this shocking reply Alamgir bowed down andbegged for mercy and forgiveness; Alamgir offered Fateha and felt his mistake.Being a true devotee of the Holy Saint he erected a Mosque just near the DargahSharif of Huzoor Khwaja Garib Nawaz (ra) which is now known as Alamgiri Mosque.

كتاب تاريخ الدعوة الإسلامية فى الهند للشيخ أبي بكر أحمد الهندي

Shaykh Shihabudheen Ahmed Koya al-Shaliyati(rah),the Great Malibari disciple of A’la Hazrat Imam Ahmed Raza Khan Fazilebarelvi علیہ رحمۃdefends Shah Waliyullah Dehlawi(Rah): 
Shaykh Shihadudheen Ahmed koya al-shaliyati al-malaibari(rah)[1302-1374.AH] was one of the rare geniuses that modern Malabar(North Kerala), the traditional home land of Shafi’i school in India had ever produced. His proficiency in shafi’i madhab was such that he had been appointed as a teacher and a fatwa board member , even before his graduation from the famous Lathee-fiyyah Arabic College of Tamil Nadu, India. He was also mostly self- taught in Maliki Aand Hanbali madhahibs. Soon after graduation, by studying both ‘Dars eNizami’ and ‘Silsilathul Faqriyyah’, he had also entered upon the Sufi paths of Qadiriyyah and Naqshbandiyyah Orders and got khilafath from Shaykh Hasbullahil Makki.(qs).His thirst for knowledge did not end there. He went all the way ‘from Malabar to Bareilly Shareef” to study Hanafi fiqh and theology under the feet of the Mujaddid of the age A’ala Hazrat Shah Ahmed Raza Kahan Fazil e Barelwi ( rah) though there were Hanafi Scholars in the nearby states of Tamil Nadu and Andra pradesh. On his return he was warmly welcomed by the then independent ruler , the 'Nizam' of Hyderabad (under British India) and was appointed as his official mufti to issue fatawa in all the four madhahibs. He had written many books, of which Fatawal Azhariyyah, printed , is the most well known, but our interest related to this topic is another work, namely Daf’u Sharril Aseer’, a defence of Shah Waliyullah Dehlavi.(rah) against forgeries in his books(in Arabic-manuscript).
He wrote his book “Daf’u Saril Aseer ‘an Kharil Kaseer”. in order to explain the fabrications in the sayings of Shah Waliullah and especially in the latter’s work named ‘Khairul Kaseer’, in which there are fabricated statements prohibiting seeking aid after death., labeling it as kufr. He writes by quoting: Rasool Sallallahu AlaihiwaSallam teaches ‘Isthigatha’ to Shah Waliyullah.Rah(Wa ‘ arifnee kayfa istamad bihi fi Hawaiji ah).VIZ, Shah Sahib Rah wrote in his famous book ‘Fuyud al Haramayn’, an Arabic work in which he details his mystical experiences and visions that he had been granted by Allah during his visits to the holy cities of Makkah and Madina._“On the 3rd day of my arrival to Madina, after performing Salam , I requested Rasulullah. Saws saying: “Oh Rasool’Allah , Give us too from among the profuse blessings which Allah had given to you. We have come here hoping for much goodness from You as You are ‘Blessings for both worlds.(Rahmathu’l lil Alameen).” At that moment itself He became very happy with me and I became ecstatic. I felt He (saws) is covering me with his shawl and He pressed me well. Mysteries became clear to me. He taught me about his soul and He helped me to a great extent. Then He taught me on ‘How to seek his aid in case of my necessities’.[ISTHIGATHA]
Apart from the above anecdote, Shah sahib had given many instances of those who sought aid from Rasulullah Saws. Shaykh Shaliyathi-rah-writes,“There are also fabrications in the Fatawa of Shah’ sons, Shah Abdul Aziz and Shah Rafi’iudin(Rah).The who was behind these fabrications was none other than Shah Ismai’l Dehlavi who had many innovations and propagated the ideology of Ibn Taymiyyah.”[p7] “Shah Isma’il Dehlavi was the first Indian who had been attracted to the deviated ideology of Ibn Taymiyyah and Ibn Abdul Wahab. Some whom Allah had misguided in spite of their having given knowledge had followed him.”
“Hazrat Shah Makhsoos Ullah bin Shah Rafiuddin bin Shah Waliullah Muhaddith Dihlawi(Rah) while refuting his own cousin brother Shah Ismai’il Dehlawi writes,:“The answer to the first question concerning Taqwiyatul Iman – and I call it Tafwiyatul Iman (with the letter faa) – is that which I have written in a monograph refuting it named Mu’eedul Imanf. Isma’il’s book is not only against the traditions of our family but it is against the Tawĥīd of all the Prophets and Messengers themselves! Because Prophets and Messengers are sent to teach the people and make them walk the path of Tawĥīd. In this book however, there is no sign of that Tawĥīd nor the Sunnah of the Messengers. Things that are claimed as Shirk and Bid’ah in this book and taught to the people have not been labeled as such by any of the Prophets or their followers. If there is any proof otherwise, ask his followers to show it to us.”
This shows that there was nothing in Shah Sahib’s works that supported Najdian Tawhid known to his immediate successors, and that all such things which are now being quoted ascribing them to Shah Waliyullah (Rah) are all nothing but gross fabrications.

Misconception: Why do Muslims slaughter the animal in a ruthless manner by torturing it and slowly and painfully killing it?

Don't forget to share this article after reading

The Islamic method of slaughtering animals, known as Zabiha has been the object of much criticism from a large number of people.

One may consider the following points, which prove that the Zabiha method is not only humane but also scientifically the best:
1. Islamic method of slaughtering animal
Zakkaytum is a verb derived from the root word Zak-ah (to purify). Its infinitive is Tazkiyah which means purification. The Islamic mode of slaughtering an animal requires the following conditions to be met:

a. Animal should be slaughtered with sharp object (knife)

The animal has to be slaughtered with a sharp object (knife) and in a fast way so that the pain of slaughter is minimized.

b. Cut wind pipe, throat and vessels of neck

Zabiha is an Arabic word which means ‘slaughtered’. The ‘slaughtering’ is to be done by cutting the throat, windpipe and the blood vessels in the neck causing the animal’s death without cutting the spinal cord.

c. Blood should be drained

The blood has to be drained completely before the head is removed. The purpose is to drain out most of the blood which would serve as a good culture medium for micro organisms. The spinal cord must not be cut because the nerve fibers to the heart could be damaged during the process causing cardiac arrest, stagnating the blood in the blood vessels.
2. Blood is a good medium for germs and bacteria

Blood is a good media of germs, bacteria, toxins, etc. Therefore the Muslim way of slaughtering is more hygienic as most of the blood containing germs, bacteria, toxins, etc. that are the cause of several diseases are eliminated.
3. Meat remains fresh for a longer time

Meat slaughtered by Islamic way remains fresh for a longer time due to deficiency of blood in the meat as compared to other methods of slaughtering.
4. Animal does not feel pain

The swift cutting of vessels of the neck disconnects the flow of blood to the nerve of the brain responsible for pain. Thus the animal does not feel pain. While dying, the animal struggles, writhes, shakes and kicks, not due to pain, but due to the contraction and relaxation of the muscles deficient in blood and due to the flow of blood out of the body.

Honoring a hero gives birth to thousand other heroes. Yet, since heroes are not born by birth but are created by bold determination, their heroism is worth honoring. Sheikhuna Sulaiman Usthad, the vice president of Samastha, principal of Ihyaussunna Arabic College, and my instructor in all matters, is an unsung hero among us. His calm, yet revolutionary contribution to the development of Arabic language goes without saying. To be true, he is the silent-flowing ocean of knowledge. Hence, here it gives me immense pleasure to inform that Usthad has been selected for the Ahmadal Bukhari award this year. In commemoration of Sayyid Ahmad Albukhari, a well known scholar and father of many Sadaaths including me, Madin academy offers every year Ahmadal Bukhari award to those selected for their extraordinary contribution to the development of Arabic language. The two renowned scholars Usthad Kodampuzha Bava Musliyar and Usthad A.K Abdurahman Musliyar have been conferred the award past years.

Its been a year since Thajul Ulema left us. Sayed, scholar, sufi, teacher, orator, leader...he was many for all of us. It was his charismatic leadership and dedicated scholarship in him helped the Muslim community in South India to over come the troublesome days. He was the second Sayed to become Samastha's president after Varakkal Mullakkoya Thangal, the founder president of Samastha, the apex body of Malayali Muslim community. Samastha under his leadership not only entered into second phase of its activities, but he also helped the scholar community in the region to sustain their widespread respect, pride and influence as the guardians of Islamic tradition. Valou vahdee, even if I am alone, he used to say in his public speeches. By that he meant he would have done what he did even if he was alone. Such was his courage and commitment. 

Oh, Allah, grant him a higher place in the paradise,
Oh Allah, in the life hereafter, bring all of us together in the paradise.
Oh, Allah, grant him a higher place in the paradise,Oh Allah, in the life hereafter, bring all of us together in the paradise.

أحسن الله عزاءنا وعزاؤكم في فقيد الأمتين العربية والإسلامية،

خادم الحرمين الشريفين .. الملك عبدالله بن عبد العزيز آل سعود .. الى جنة الخلد....

اللهم ارحمه واغفر له واكرم نزله و وسع مدخله وآنس وحشته ..

اللهم اغسله بالماء والثلج والبرد .. ونقه من الذنوب والخطايا كما ينقى الثوب الأبيض من الدنس ..

اللهم اجرنا في مصيبتنا .. واخلفنا خيرا منها ..

മദീനയിലേക്കുള്ള വഴി, മദീനയുടെ വഴിയും 

കാന്തപുരം എ.പി. അബൂബക്കര് മുസ്ലിയാര്

         
1968ലാണ് ഞാന് ആദ്യമായി മദീനയിലെത്തിയത്. മുഹമ്മദ്നബിയുടെ അന്ത്യവിശ്രമസ്ഥാനമായ വിശുദ്ധറൌദയും മദീനയും സൃഷ്ടിച്ച ആത്മീയാനുഭൂതി ഇന്നും മനസ്സില് തെളിഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നു. തിരുനബി ജീവിക്കുകയും ഒരു ജനതയെ സമ്പൂര്‍ണമായി സംസ്കരിക്കുകയും ചെയ്ത മദീനയുടെ മണ്ണ് ഒരുപാട് കഥകള് നമ്മോട് പറയുന്നു. വിശ്വസ്തന് (അല്‍അമീന്) ആയി സര്‍വരാലും അംഗീകരിക്കുകയും ആദരിക്കുകയും ചെയ്ത മുത്തുനബി നടന്നുനീങ്ങിയ വഴിയും സഞ്ചരിച്ച പാതയും അവിടത്തെ വിശുദ്ധജീവിതം തൊട്ടറിഞ്ഞ മരുഭൂമിയും ആ വസന്തകുസുമത്തിന്റെ സൌരഭ്യം നുകര്‍ന്ന ഈത്തപ്പനത്തോട്ടങ്ങളും മനസ്സില് സൃഷ്ടിക്കുന്ന വൈകാരികത അവര്‍ണനീയമാണ്. ഇന്നും ദിനംപ്രതി പതിനായിരക്കണക്കിന് വിശ്വാസികളാണ് മക്കയിലും മദീനയിലും എത്തിച്ചേരുന്നത്. തിരുനബിയോടുള്ള അടങ്ങാത്ത സ്നേഹവും അതിരറ്റ ബഹുമാനവും അവിടത്തോടുള്ള പ്രതിബദ്ധതയുംതന്നെ കാരണം.പ്രവാചകസ്നേഹത്താല് തരളിതരായി മദീനയിലൂടെ കുതിരപ്പുറത്ത് യാത്ര ചെയ്യാന് മടിച്ചവര്, ആ തിരുനാമം കേള്‍ക്കുമ്പോള് കണ്ണീര് വാര്‍ത്തവര്, തിരുശരീരം കണ്ടമാത്രയില് ബോധരഹിതരായവര്, റസൂലിന്റെ പേരെഴുതാന് ശ്രമിച്ചപ്പോള് കൈവിറച്ചവര്^ഇങ്ങനെ ചരിത്രത്തിന്റെ ചുമരില് പതിഞ്ഞ ഒട്ടേറെ ചിത്രങ്ങളുണ്ട്. 

സ്നേഹത്തിന്റെ ഉദാത്തവും ഉല്‍കൃഷ്ടവുമായ ജീവിതപാഠങ്ങളാണ് സ്വജീവിതത്തിലൂടെ തിരുനബി ലോകത്തിന് പകര്‍ന്നത്. സാംസ്കാരികവും ധാര്‍മികവുമായി മനുഷ്യസമൂഹം ധര്‍മച്യുതിയില് അഭിരമിച്ച ഒരു കാലത്ത് നിയതവും നീതിനിഷ്ഠവുമാര്‍ന്ന ഒരു ദര്‍ശനത്തിലൂടെ പ്രവാചകന് ലോകത്തെ ധാര്‍മികമായി സംസ്കരിച്ചെടുത്തു. മനുഷ്യഹൃദയത്തില് സ്നേഹത്തിന്റെ കൈത്തിരി കൊളുത്തിയാണ് തിരുനബി ജനതയെ നേര്‍വഴിയിലേക്ക് നയിച്ചത്.

നന്മയെ സ്നേഹിക്കുകയും തിന്മയെ വെറുക്കുകയും ചെയ്യുക എന്ന ഇസ്ലാമികദര്‍ശനത്തിന്റെ സമ്പൂര്‍ണപാഠങ്ങളെ നെഞ്ചിലേറ്റിയപ്പോള് തിന്മയുടെ വാഹകരായിരുന്ന ഒരു സമൂഹം നന്മയുടെയും സത്യത്തിന്റെയും വക്താക്കളായി മാറി. മനുഷ്യന്റെ മനോഭാവത്തില് മൌലികമാറ്റം വരുത്തിയാണ് റസൂല്(സ) ഈ സ്നേഹവിപ്ലവം സൃഷ്ടിച്ചത്. ഗോത്രങ്ങളെയും കുലങ്ങളെയും സമൂഹകൂട്ടായ്മകളെയും അതിന്റെ പാഥേയങ്ങളില് നിലനിറുത്തുകയും മനസ്സിനെ വിമലീകരിക്കുകയുമാണ് മുഹമ്മദ് നബി ചെയ്തത്. ഇതോടെ ഇസ്ലാമികദര്‍ശനത്തിലേക്ക് ജനങ്ങള് ഒന്നൊന്നായി ഒഴുകിയെത്തി. സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്ക് അഭയവും ആശ്വാസകേന്ദ്രവുമായി പ്രവാചകന്. എല്ലാറ്റിനെയും എല്ലാവരെയും അവിടുന്ന് സ്നേഹിച്ചു. സഹവര്‍ത്തിത്വത്തോടെ പെരുമാറുകയും സാന്ത്വനത്തിന്റെയും കാരുണ്യത്തിന്റെയും കരസ്പര്‍ശംകൊണ്ട് അവരെ അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്തു. തങ്ങള് ഉന്നതമായ സ്വഭാവത്തിന്റെ ഉടമയാണെന്ന ഖുര്‍ആനികവചനം സ്വജീവിതത്തിലൂടെ അന്വര്‍ഥമാക്കി. സ്നേഹം നല്‍കിയവര്‍ക്ക് സ്നേഹം തിരിച്ചുകിട്ടുമെന്ന് അരുള് ചെയ്തു. ഈ സ്നേഹപാഠങ്ങളാണ് എന്നും മാനവരാശിയുടെ വിമോചനമന്ത്രവും വിജയനിദാനവും.ഒരാള്, മറ്റൊരാളെ സ്നേഹിക്കുന്നതിന് കാരണമായി മൂന്ന് കാര്യങ്ങളാണ് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിരിക്കുന്നത്. സൌന്ദര്യം തുടങ്ങിയ ബാഹ്യഗുണങ്ങള്, വിജ്ഞാനം തുടങ്ങിയ ആന്തരികഗുണങ്ങള്, അയാളില്‍നിന്ന് ലഭിക്കുന്ന നന്മകളും ഉപകാരങ്ങളും. ഒരു വ്യക്തിയില് ഒത്തുചേരുന്ന ഗുണങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിന്റെയും വണ്ണത്തിന്റെയും അനുപാതമനുസരിച്ചായിരിക്കും സ്നേഹത്തിന്റെ ഏറ്റക്കുറച്ചില്. സുന്ദരനോടും അതിസുന്ദരനോടുമുള്ള സ്നേഹം തുല്യമല്ല. പണ്ഡിതനോടും, മഹാപണ്ഡിതനോടുമുള്ള സ്നേഹങ്ങള് തമ്മിലുമുണ്ട് അന്തരം. അപ്രകാരം തന്നെ ചെറിയ ഗുണം ചെയ്തവരോടുള്ള സ്നേഹമാവില്ല വലിയ ഗുണം ചെയ്തവരോട്.

എന്നാല്, സ്നേഹത്തിനുള്ള എല്ലാ നിമിത്തങ്ങളും സമഗ്രമായി ഒരു വ്യക്തിയില് ഒത്തുചേര്‍ന്നാലോ? ആ വ്യക്തി ലോകത്ത്, എല്ലാവരാലും, എപ്പോഴും, ഏറ്റവും സ്നേഹിക്കപ്പെടാന് അര്‍ഹനായിരിക്കുമെന്ന കാര്യത്തില് തര്‍ക്കമില്ല. അങ്ങനെ ഒരു വ്യക്തി പക്ഷേ ഉണ്ടാകുമോ? അതു സംഭവ്യമാണോ? അതേ, സംഭവ്യമാണ്. ലോകം ആ വ്യക്തിയെ നേര്‍ക്കണ്ണില് കണ്ടു. ആ അതുല്യമായ വ്യക്തിപ്രഭാവത്തെ ശത്രുമിത്ര ഭേദമെന്യേ രേഖപ്പെടുത്തി. ബുദ്ധി, സൌന്ദര്യം, പ്രസന്നത, പ്രതിഭാശക്തി, സദാചാരം, സദ്സ്വഭാവം, സഹനം, സഹിഷ്ണുത, വിശാലമനസ്കത, വിശാലവീക്ഷണം, ദീര്‍ഘദര്‍ശനം, കാരുണ്യം, മഹാമനസ്കത, ധൈര്യം, സ്ഥൈര്യം, സാഹസികത, ഭരണം, നേതൃത്വം, സ്വാധീനം, നയതന്ത്രം, നീതിന്യായം, യുദ്ധപാടവം, സൈന്യാധിപത്യം, അധ്യാപനം, സംസ്കരണം, സമുദ്ധാരണം, പ്രസംഗം, ഉപദേശം, ശിക്ഷണം, സ്ഥിരോത്സാഹം, ആത്മാര്ഥത, പ്രവര്‍ത്തനം, സേവനം, സംഘാടനം, എല്ലാ മഹദ് ഗുണങ്ങളിലും അക്ഷരാര്‍ഥത്തില് അതുല്യമായ ഒരു മഹാവ്യക്തിത്വത്തെ നാം ചരിത്രത്തില് കാണുന്നു. അതാണ് ലോക പ്രവാചകനായ മുഹമ്മദ്നബി (സ).

മനുഷ്യസമൂഹത്തിന്റെ മോക്ഷത്തിനും സമുദ്ധാരണത്തിനും നബി ചെയ്ത ഏറ്റവും വലിയ സേവനമാണ് ഏറ്റം ശ്രദ്ധേയം. ഏതൊരു പരിഷ്കര്‍ത്താവിനും അസാധ്യമായ വിപ്ലവമാണ് തിരുനബി സാധിച്ചത്. പ്രവാചകരുടെ പ്രഥമസംബോധിതരായ അറബികളുടെ ദുരവസ്ഥയേക്കാള് ദയനീയമായിരുന്നു റോമാ പേര്‍ഷ്യന് സാമ്രാജ്യങ്ങളുടെയും യൂറോപ്പിന്റെയും സ്ഥിതി. എച്ച്.ജി.വെല്‍സിന്റെ വരികളില്: 'ബൈസാന്റിയന് സാമ്രാജ്യവും പേര്‍ഷ്യന്‍സാമ്രാജ്യവും നശീകരണപോരാട്ടങ്ങളിലായിരുന്നു. ഇന്ത്യയാകട്ടെ തദവസരം ഛിദ്രതയിലും ദുഃസ്ഥിതിയിലുമായിരുന്നു' (A Short History of the World p. 244). അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടുമുതല് പത്താം നൂറ്റാണ്ടുവരെ യൂറോപ്പിലുടനീളം തമോരാത്രി വ്യാപിച്ചിരുന്നുവെന്ന് റോബര്‍ട്ട് ബ്രിഫോള്‍ട്ട്. നാഗരിക ലോകം മുഴുവന് അക്കാലത്ത് നാശവക്ത്രത്തിലെത്തിയിരുന്നുവെന്നാണ് ജെ. എച്ച്. ഡെനിസന് പറയുന്നത്.ഈ തലതിരിഞ്ഞ ലോകത്തിന്റെ ഗതിക്കു മാറ്റം വരുത്തി ഒരു വിശ്വോത്തര സമുദായത്തെ വാര്‍ത്തെടുക്കുക ക്ഷിപ്രസാധ്യമല്ല. പ്രസിദ്ധ ഫ്രഞ്ച്സാഹിത്യകാരനായ ലാമാര്‍ട്ടിന് നബിയുടെ നിരുപമവിജയത്തിനു മുമ്പില് തലകുനിക്കുന്നു: 'ഇത്രയും മഹോന്നതമായ ഒരു ലക്ഷ്യത്തിനായി ഒരു മനുഷ്യനും ഇറങ്ങിത്തിരിച്ച ചരിത്രമില്ല. കാരണം ഈ ലക്ഷ്യം മനുഷ്യ കഴിവിന് അതീതമായിരുന്നു. മനുഷ്യന്റെയും സ്രഷ്ടാവിന്റെയും ഇടയ്ക്കു സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട മിഥ്യാഭിത്തികള് തകര്‍ക്കുകയും മനുഷ്യനെ കൈപിടിച്ച് നാഥന്റെ പടിവാതില്‍ക്കലേക്ക് ആനയിക്കുകയും ഉജ്വലവും സംശുദ്ധവുമായ ഏകദൈവസിദ്ധാന്തം, സര്‍വവ്യാപകമായ വിഗ്രഹാരാധനയുടെയും ഭൌതികദൈവങ്ങളുടെയും കാര്‍മേഘാന്തരീക്ഷത്തില്, യാഥാര്‍ഥ്യമാക്കുകയുമായിരുന്നു ആ പരമോന്നത ലക്ഷ്യം. ചെറുതും നിസ്സാരവുമായ ഉപാധികളുമായി ഇവ്വിധം ദുര്‍വഹവും എന്നാല്, അതിപ്രധാനവും അത്യുദാത്തവുമായ ഉത്തരവാദിത്തം മറ്റൊരു മനുഷ്യനും ഏറ്റെടുത്ത സംഭവമുണ്ടായിട്ടില്ല'.

ഇക്കാരണം കൊണ്ടു തന്നെയാണ് ഇരുനൂറ് വര്‍ഷംമുമ്പ് തോമസ് കാര്‍ലൈല് സകല പ്രവാചകന്മാരുടെയും കൂട്ടത്തില് നിന്ന് മുഹമ്മദ് നബിയെ ഏറ്റവും വലിയ ചരിത്രപുരുഷനായി തിരഞ്ഞെടുത്തത്. ഇരുപതാംനൂറ്റാണ്ടിന്റെ അന്ത്യത്തില് മൈക്കല് എച്ച്. ഹാര്‍ട്ട് ചരിത്രത്തില് ഏറ്റം സ്വാധീനം ചെലുത്തിയ നൂറ് മഹാന്മാരുടെ ചരിത്ര പട്ടികയുള്‍ക്കൊള്ളിച്ചു ഗ്രന്ഥമെഴുതിയപ്പോള് നബിക്ക് പ്രഥമസ്ഥാനം നല്‍കിയതിന്റെ കാരണവും മറ്റൊന്നല്ല.

വിശ്വവിമോചകനായ മുഹമ്മദ്നബിയെ സ്നേഹിക്കാന് ലോകം മുഴുവന് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. 'സകലലോകത്തിനും അനുഗ്രഹമായിട്ടു മാത്രമാണ് താങ്കളെ നിയോഗിച്ചിട്ടുള്ളത്' എന്നാണ് ഖുര്‍ആന്റെ പ്രസ്താവന. മനുഷ്യന്റെ പ്രഥമമായ പരമസ്നേഹം സ്രഷ്ടാവായ അല്ലാഹുവോടായിരിക്കണം. അടുത്ത പടി അല്ലാഹുവിന്റെ പ്രവാചകരായ തിരുനബിയോട്. അഥവാ സൃഷ്ടികളില് ഏറ്റം വലിയ സ്നേഹം പ്രവാചകരോട്. ഈ സ്നേഹം സത്യവിശ്വാസത്തിന്റെ മൌലികഘടകമാണ്. 'പറയുക, നിങ്ങളുടെ പിതാക്കളും പുത്രന്മാരും സഹോദരങ്ങളും ഇണകളും കുടുംബങ്ങളും സമ്പാദിച്ച സ്വത്തുക്കളും മാന്ദ്യം ഭയപ്പെടുന്ന കച്ചവടച്ചരക്കുകളും ഇഷ്ടപ്പെട്ട മണിമാളികകളുമാണ്, അല്ലാഹുവേക്കാളും പ്രവാചകനേക്കാളും അവന്റെ മാര്‍ഗത്തിലെ ധര്‍മസമരത്തേക്കാളും നിങ്ങള്‍ക്ക് പ്രിയങ്കരമെങ്കില് അല്ലാഹു അവന്റെ കല്പന നടപ്പില് വരുത്തുന്നതുവരെ നിങ്ങള് കാത്തിരിക്കുക. അതിക്രമികളായ ജനതയെ അല്ലാഹു സന്മാര്‍ഗത്തിലാക്കുകയില്ല' (ഖുര്‍ആന് 9:24).

തന്റെ സന്താനങ്ങള്, മാതാപിതാക്കള്, മറ്റു ജനങ്ങള് ഇവരെല്ലാവരേക്കാളും എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നതുവരെ ഒരാളും സത്യവിശ്വാസിയാവുകയില്ലെന്ന തിരുനബിയുടെ പ്രസ്താവന സുപ്രസിദ്ധമാണ്. ഉമര് ഫാറൂഖ് ഒരിക്കല് നബിയോട് പറഞ്ഞു: 'അല്ലാഹുവാണ്, ഞാന് അങ്ങയെ, എന്റെ ശരീരത്തിലെ ആത്മാവൊഴിച്ചുള്ള മറ്റെല്ലാ വസ്തുക്കളെക്കാളും പ്രിയങ്കരമായി കാണുന്നു.' അപ്പോള് നബി പറഞ്ഞു: സ്വന്തം ആത്മാവിനേക്കാളും ഞാന് ഒരാള്‍ക്ക് പ്രിയങ്കരനാകുന്നതുവരെ ഒരാളും സത്യവിശ്വാസിയാവുകയില്ല. ഉടനെ ഉമര് ഇങ്ങനെ പ്രതികരിച്ചു: അങ്ങേക്ക് വിശുദ്ധഗ്രന്ഥം അവതരിപ്പിച്ചവന് തന്നെ സത്യം, എന്റെ ശരീരത്തിലെ ആത്മാവിനേക്കാളും അങ്ങ് എനിക്ക് പ്രിയങ്കരനാണ്.'

എന്താണ് സ്നേഹത്തിന്റെ ലക്ഷണം? പ്രവാചകസ്നേഹത്തിന്റെ പ്രഥമ ലക്ഷണം അനുസരണവും അനുകരണവുമാണ്. വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന് പറയുന്നു: 'നബീ, പറയുക, നിങ്ങള് അല്ലാഹുവെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെങ്കില് എന്നെ അനുഗമിക്കുക. എങ്കില് അല്ലാഹു നിങ്ങളെ സ്നേഹിക്കും.'

അപ്പോള്, നബിചര്യ ജീവിതത്തില് പകര്‍ത്തണം. മനോധര്‍മങ്ങളില് നബിയെ അനുകരിക്കണം. അതാണ് സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രഥമവും പ്രധാനവുമായ ലക്ഷണം. തിരുനബി അനസുബ്നു മാലിക് എന്ന ശിഷ്യനു നല്‍കിയ ഉപദേശം കാണുക: 'കുഞ്ഞുമകനേ, നിന്റെ മനസ്സില് ഒരാളോടും അസൂയയും പകയുമില്ലാതെ, പ്രഭാതത്തെയും പ്രദോഷത്തെയും അഭിമുഖീകരിക്കാന് ശ്രമിക്കുക. അതെന്റെ ചര്യയില്‍പെട്ടതാണ്. എന്റെ ചര്യ വല്ലവനും ജീവിപ്പിച്ചാല് അവന് എന്നെ സ്നേഹിച്ചു. എന്നെ ആരെങ്കിലും സ്നേഹിച്ചാല് അവന് എന്നോടൊപ്പം സ്വര്‍ഗത്തിലായി'.

കാന്തപുരം എ.പി. അബൂബക്കര് മുസ്ലിയാര്

 Born                              22  march  1939              [ age75] 

 Kanthapuram              Kozhikode dt

 Kerala   st                     India. 

 Residence                    Kanthapuram 

                                      Poonoor Kozhikode District .

Alma mater                 Baqiyathu Swalihath Arabic  College.

Occupation                 Chancellor of Markaz  

                                     General Secretary, All India Sunni Jam-Iyyathul Ulema.

Known for                   Islamic Scholar & Social Leader- Educational and

                                     Humanitarian activist

  

കേരള മുസ്ലിം നവോഥാന നായകന്‍ നൂറുല്‍ ഉലമ എം. എ. അബ്ദുല്‍ ഖാദര്‍ മുസ്ലിയാര്‍ 

NOORUL ULAMA  M . A . ABDUL KHADAR USTHADU..

The Pygmy Forest

Philippine Forest

in kerala  place........

this  wounderfull views.................
and nice place.